
Vol verbazing blijk ik na ongeveer 10 maanden ‘ter wereld te komen’.
Hoe kan dit? Ik was toch al klaar!
Dit zijn mijn eerste herinneringen.
Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt.
Mijn leven vindt ditmaal plaats in een samengesteld gezin, wonende in een verbouwde boerderij op het platteland, Ik zie en voel zoveel meer dan menig mens doet. Maar ik ben me er niet bewust van omdat ik denk dat iedereen zo is.
Ik kijk door de ogen van dit lichaam naar alles wat om mij heen is. Het voelt weer zo krap om in een lichaam te zijn.
Ik kan uren in de berm zitten staren naar hoe een bloem aan een struik eruitziet. Ik kan me mengen met de energie van de bloem.
Alsof het niets is, ben ik dan de struik en ervaar ik de sapstromen die door mijn stengels ruisen, voel ik de frisse wind om me heen en pomp ik zuurstof de lucht weer in.
Voor mij niet meer dan normaal.
Al snel kom ik erachter dat niet iedereen de Indiaan ziet die ik altijd op de trap zie staan en ook niet de witte hond die rondjes onder de conifeer loopt.
Uren lig ik aan de slootkant te turen in het water naar de spiegelende oppervlakte. Het lijkt wel of er door de weerspiegeling een andere wereld is aan de onderkant van de korst van de aarde. Ik weet dat het zo is.
In mij voel ik de antwoorden op grote vragen en weet ik dat ik de waarheid in pacht heb.