Het niet-Zijn, het egozijn

Vol verbazing blijk ik na ongeveer 10 maanden ‘ter wereld te komen’.

Hoe kan dit? Ik was toch al klaar!

Dit zijn mijn eerste herinneringen.

Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt.

Mijn leven vindt ditmaal plaats in een samengesteld gezin, wonende in een verbouwde boerderij op het platteland, Ik zie en voel zoveel meer dan menig mens doet. Maar ik ben me er niet bewust van omdat ik denk dat iedereen zo is.

Ik kijk door de ogen van dit lichaam naar alles wat om mij heen is. Het voelt weer zo krap om in een lichaam te zijn.

Ik kan uren in de berm zitten staren naar hoe een bloem aan een struik eruitziet. Ik kan me mengen met de energie van de bloem.

Alsof het niets is, ben ik dan de struik en ervaar ik de sapstromen die door mijn stengels ruisen, voel ik de frisse wind om me heen en pomp ik zuurstof de lucht weer in.

Voor mij niet meer dan normaal.

Al snel kom ik erachter dat niet iedereen de Indiaan ziet die ik altijd op de trap zie staan en ook niet de witte hond die rondjes onder de conifeer loopt.

Uren lig ik aan de slootkant te turen in het water naar de spiegelende oppervlakte. Het lijkt wel of er door de weerspiegeling een andere wereld is aan de onderkant van de korst van de aarde. Ik weet dat het zo is.

In mij voel ik de antwoorden op grote vragen en weet ik dat ik de waarheid in pacht heb.

Echter ik kan er nog niets mee. Het ligt in mij besloten, wachtend tot de tijd daar is.

Ik heb moeite met het begrijpen van de mensen om mij heen. Mijn ogen werken als een soort scanner, en ik lees moeiteloos de waarheid achter de maskers van hun gezicht en woorden. Regelmatig voel ik teleurstelling omdat wat ze zeggen en laten zien niet klopt met de waarheid.

Ik begrijp hier niets van en merk dat het me verwart.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik in het egozijn wordt gedrukt. Door mijn opvoeding, door het onderwijs op school, door de kerk en door het presteren op sportgebied.

Mijn paranormale gevoeligheid wordt niet gezien of opgemerkt door mijn ouders en/of andere mensen in mijn omgeving. Het wordt wel gezien door een man die via via in mijn leven was. Hij verwart mijn spirituele energie met seksualiteit. Hij betast me regelmatig wanneer hij de kans krijgt en komt in de avonden op mijn kamer wanneer ik al in mijn bed lig. Dit is mijn eerste grote ervaring met me onveilig voelen.

Ik kan me herinneren dat ik, vanaf de allereerste keer dat het gebeurde, altijd angst voelde en ik me nooit meer goed genoeg voelde.

Deze aanranding vond plaats van mijn 8e tot ongeveer mijn 14e levensjaar en het was de reden waardoor ik in mijn puberjaren mijn spiritualiteit hard wegdrukte.

Wat ik toen nog niet wist, was dat deze periode in dit leven de aanleiding zou zijn van mijn reis naar het Zijn.

Met tussenpozen komt toch steeds het verlangen naar iets onbekends bij mij naar boven.

Ook het gevoel van oneerlijkheid speelt een grote rol.

Ik ben ervan overtuigd dat ik niet op deze wereld zou moeten zijn.

‘Hoe kan dit? Ik was al klaar.’, zijn de gedachten die regelmatig en oncontroleerbaar in mijn hoofd oppoppen. Ze komen zo vaak, dat ik me afvraag of ik dit verzin of dat het echt waar is.

Het gevoel dat het niet klopt maakt dat ik af en toe gedachtes krijg dat ik een einde aan mijn leven wil maken, omdat ik sterk voel dat ik dan ‘verlost’ ben van alles wat mij hier gevangen houdt.

Ik verwijder steeds verder van mezelf. Steeds meer emoties dringen mijn energetisch systeem binnen en lijkt achteraf bekeken wel of ze het Goddelijke willen uitwissen.

Steeds meer kom ik in de dualiteit. Ik sport veel en op heel hoog niveau en wordt hierin aangemoedigd door mijn vader en moeder die mij het hele land door rijden. Ik haal mijn eigenwaarde uit mijn sportprestaties. Ik word halverwege wedstrijden opgehaald en ergens anders ingezet. Ik ben belangrijk en kan niet worden gemist. Mijn leven bestaat alleen nog maar uit presteren.

Tot het omslagpunt komt als blijkt dat ik niet mijn geld kan verdienen met voetballen. Ik moet een keuze maken qua opleiding en dan stort het kaartenhuis ineen.

Ik volg meerdere praktische opleidingen. Ik ben overal goed in, maar niets maakt me echt blij. Ondertussen heeft ego mij volledig in zijn greep. Ik voel me dagelijks angstig, niet mooi, niet goed genoeg, onzeker, verdrietig, beschadigt en vooral niet gezien.

Ik probeer mijn eigenwaarde te halen uit de aandacht van jongens en mannen. Veel jongens en mannen, en het maakt me eigenlijk alleen maar leeg.

In deze toestand wandel ik mijn puberjaren uit en ontmoet ik mijn eerste man.

Het voelt alsof er voor het eerst iemand in mijn leven komt die oog heeft voor mij. Die mij belangrijk vindt. Hij kust nog net niet de grond waar ik op loop en onbewust herken ik de sfeer van mijn voetbal periode.

Ik word weer gezien en aanbeden.

We zijn nog jong als we trouwen. In mijn hoofd gaat trouwen mij gelukkig maken.

Achteraf gezien creëer ik in deze periode allerlei zaken en situaties om mij heen om er mijn geluk uit te kunnen halen.

In alles zoek ik het buiten mezelf.

In het apostolisch genootschap, in mijn vriendschappen, in het kopen en hebben van een huis, in mijn partner en uiteindelijk ook in het krijgen van kinderen.

Ik weet nog goed hoe ik in een vakantie, voordat mijn oudste geboren werd, mijn 1e man en ik een gesprek hadden waarin ik vertelde dat ik niet gelukkig was. Ik weet ook nog exact hoe we van alles bedachten wat mij maar gelukkig kon maken en wat toch de reden van mijn ongeluk kon zijn. We kwamen er niet uit. Wat ons een logische stap in het leven leek was kinderen krijgen.

We hoefden niet lang te wachten, het geluk was aan onze zijde.

In 2004 beviel ik van mijn 9.5 pond wegende zoon. Het bevallen was één van de eerste dingen die mij weer dichter bij mezelf bracht. Bij mijn natuur. Het was niet makkelijk en het hele feest duurde 2 volle dagen met als eindresultaat een keizersnede.

Daar lag ik in het ziekenhuis met een wiegje naast me en een kind erin.

Ik was moeder geworden en ik had geen idee hoe dat moest. Wat ik wel voelde was liefde! Onvoorwaardelijke liefde.

2 jaar later beviel ik van een dochter van 8.5 pond. In tegenstelling tot de dagentellende bevalling van mijn 1e, werd ik dit keer na 3 uurtjes wederom moeder.

Ook in tegenstelling tot de 1e bevalling voelde ik helemaal geen liefde.

Deze tegenstelling verwarde me, en ik besefte voor het eerst sinds lange tijd dat ik het geluk vooral buiten mezelf aan het zoeken was. Ergens begon er vaag een belletje te rinkelen.

Het besef dat deze twee kinderen mij als moeder hadden gekozen bracht ook vage herinneringen van intense kleuren bij me naar boven.

In de jaren na de geboorte van mijn kinderen word ik steeds ongelukkiger. Doordat ik totaal niet met mijn emoties bezig ben zoals de bedoeling is, maar ze lekker diep wegdruk in mijn systeem. Ik word nukkig naar mijn toenmalige man en ik ben geen leuke moeder. Genieten van mijn kinderen kan ik niet echt, ik vind het eigenlijk maar een lastige en ingewikkelde periode.

Ik word om het minste of geringste echt heel boos.

Ons leven is druk, hectisch en er is veel om te doen. In die tijd ontwikkel ik schildklierproblemen en vervolgens ook reuma en artrose.

Via via kom ik in aanraking met een vrouw die mij kan helpen met mijn lichamelijke klachten.

Op het moment dat haar visitekaartje in mijn hand gelegd wordt voel ik het branden in de palm van mijn hand.

Op dat moment weet ik dat ik naar haar toe moet.

Ik weet op dat moment zeker dat zij me veel gaat brengen.

Ze is een spiritueel therapeut.

Na de eerste sessie vertelt ze me hoe ‘paranormaal’ ik eigenlijk ben en dat ik al jaren daaraan voorbij ben gegaan.

Met haar bespreek ik ook de aanranding die me overkomen is in mijn jeugd en de angst die het me dagelijks brengt.

Ik voel dat ik op een kruispunt in mijn leven sta en dat het aan mij is om te kiezen of ik links wil afslaan of rechts….