In 2015 kwam ik veel bij boeren over de vloer om problemen op te lossen met koeien. Koeien zijn van nature heel gevoelige beesten, en vanuit mijn spirituele stuk kon ik heel makkelijk contact met ze maken en doorgeven aan de boer waar er ergens een kink in de kabel zat.
Zo ook bij deze boer. Via een boer waar ik al problemen had opgelost, benaderde deze boer mij, voor problemen in de melkproductie en onrust in de stallen.
Ik herinner me, als de dag van vandaag, nog de lange oprijlaan die ik met mijn auto opdraaide. De prachtige, grote, statige boerderij doemde voor mijn ogen op en onder de indruk reed ik zachtjes richting de boerderij, terwijl de boerderijhonden mij al blaffend verwelkomen.
Het viel me op hoe netjes het overal was, wat me direct al veel informatie gaf over hoe deze boer en boerin in het leven stonden. Daarnaast hing er een, voor mij heel goed te voelen, verdrietige emotie. Deze voelde ik al voor ik de afslag naar de oprijlaan nam.
Het was voor mij zo klaar als een klontje dat ik hier niet alleen voor de afgenomen melkproductie en de onrust van de koeien kwam.
Een stevige, warme handdruk van boer en boerin bevestigden voor mij dat gevoel.
Na een gesprekje, een kop koffie en een enorme koek in de grote, gezellige boerenkeuken liep ik met de boer zijn erf op. Binnen een half uur raakten we in een emotioneel gesprek en begreep ik dat de boer struggles kende waar hij niet mee uit de voeten kon.
Ik bood hem aan dat ik, naast het uitzoeken van de problemen op de boerderij, hem graag wilde helpen inzicht te krijgen in zijn struggles.
En zo kwam het dat de boer mij met regelmaat bezocht in mijn praktijk. We voerden vele gesprekken, ik legde de kaarten waardoor hij inzicht kreeg, ik magnetiseerde hem na elk gesprek ( waar hij altijd een beetje lacherig over deed, maar altijd ook erkende hoeveel baat hij daar bij had) en ik gaf hem, via fotolezen, antwoorden op vragen over een dierbaar overleden persoon.
Het traject was intensief, en we ruimden samen veel oude emoties van hem op. Echter zijn hartkwaal begon steeds meer op te spelen.
En toen kwam het moment waarop ik de meest ingrijpende zin uit mijn leven uitsprak.
De boer was weer voor een consult gekomen, omdat het net van een leien dakje liep. Toch raar vond ik, want we hadden zoveel opgeruimd. Wat was het dat hem parten speelde. Welke overtuiging zat hem zo in de weg?
Ik legde kaarten voor hem, omdat mijn ratio er niet doorheen kon prikken.
Daar lag onomstotelijk het antwoord, alles in mij prikkelde en zonder na te denken gooide ik het eruit.
‘Je moet de boerderij verkopen!’
Een stilte daalde over ons neer. Alles in mij schreeuwde om de zin te herhalen, te schreeuwen. Ik moest hem ervan overtuigen dat dit de enige weg was om te kunnen blijven leven.
Het tegenovergestelde gebeurde, ik bleef stil. En de boer ook. Totaal flabbergasted.Ik zag het in zijn ogen. Ik kan me niet meer herinneren hoe het gesprek is geëindigd. Wat ik me nog wel herinner is dat ik zijn vrouw ge-appt heb dat hij naar huis kwamen of ze hem op wilde vangen.
In een totale paniek-bui realiseerde mijn ratio zich wat ik had gezegd. Tegen een boer zeggen dat hij zijn boerderij moest gaan verkopen, is ongeveer hetzelfde als letterlijk, hardop vloeken in een kerk. Vanuit een verstandsverbijstering legde ik steeds opnieuw de kaarten, om een bevestiging te krijgen dat het klopte wat ik had gezegd.
Vanuit de boer bleef het stil. Heel stil. Ik hoorde enkele weken niets. En ik maakte me echt zorgen. Wat had ik gedaan.
Tot het moment dat er eindelijk weer een teken van leven kwam. Het geluid van een appje maakte dat ik mijn telefoon ontgrendelde en ik zag dat het een bericht van de boer was. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik opende het bericht.
‘Jolanda, de boerderij is binnen een maand verkocht. Er heeft van het moment waarop we inzagen dat dit inderdaad de oplossing was tot het moment van verkoop 3.5 week tussen gezeten. Je wilt niet weten hoe dankbaar we je zijn. We hebben tegelijk een mooi nieuw huis gevonden, waar we de papieren bijna voor gaan tekenen. Kom je gauw kijken hoe het eruit ziet? ‘
Kippenvel kroop van mijn rug, via mijn nek naar mijn hoofd. Dit gebeurt bij mij altijd ter bevestiging wanneer een boodschap, die ik vanuit mijn spirituele stuk geef, klopt.
Ik huilde van opluchting, maar ook van blijdschap, omdat ik wist dat de boer, vanuit zijn eigen inzicht een verandering tot stand had gebracht. De weg voorafgaand aan die ene zin had hem doen beseffen dat het houden van de boerderij, het uitvoeren van taken die hij lichamelijk eigenlijk niet meer aankon en het blijven in een huis waar een enorme heftige gebeurtenis had plaatsgevonden, ervoor zorgde dat het alleen maar minder met hem ging.
Soms lijkt het onmogelijk om dat te moeten doen wat nodig is, maar wanneer je de juist inzichten krijgt kun je afscheid nemen van dat wat niet meer bij jou hoort.
Liefs,
Jolanda
