Begin bij het begin
In een jaar tijd ben je alles kwijtgeraakt….
En niet alleen je baan… echt alles. Je thuis, je gezin, vrienden, financieel… alles
...en het houdt maar niet op. Je dacht dat er niet nog meer bij kon, maar de volgende tegenslag dient zich alweer aan. Het ene is nog niet opgelost en als het andere zich alweer aandient.
‘Dat kan er ook nog wel bij’, denk je moedeloos. De berg van ellende is inmiddels zo hoog, dat je er eigenlijk geen doorkomen meer in ziet. Verdrietig, boos, uitgeput en teleurgesteld kijk je naar al je ellende en zakt de moed je in de schoenen.
En wat je eigenlijk het liefst wilt, is aan jezelf werken. Want je weet wel dat daar het één en ander in moet gebeuren. Het is niet zo dat alle ellende door jou veroorzaakt is, maar als je misschien wat eerder met jezelf aan de gang was gegaan, had het wel kunnen schelen.
- dan was je eerder weggegaan bij die partner die al het geld er door braste
- dan had je de ruzie met je ouders niet zo hoog op laten lopen
- dan had je de hulp van je vrienden aangenomen in plaat van stoer doordoen
- dan was je eerder gaan verhuizen, omdat de hypotheek gewoon niet meer te dragen was
- dan had je eerder aan je persoonlijke ontwikkeling gewerkt, waardoor je misschien nu wel een betere en leukere baan had.
Het is uiteraard altijd makkelijke om dat achteraf te roepen. En weet je… het heeft ook totaal geen zin. Het gaat namelijk om NU.
Eerst de berg verzetten. Eerst dat wat het belangrijkst is. En ook al is de berg 1000 stappen hoog, zodra je 2 stappen hebt gemaakt, dan hoef je er geen 1000 meer, maar 998 …
En er komt een moment dan zet je de laatste stap en kijk je trots en heel tevreden achterom naar al die stappen die jij hebt verzet.
En dan.. is het tijd voor jezelf. Voor persoonlijke ontwikkeling. Om niet weer in eenzelfde situatie te belanden.
‘Makkelijk lullen, Jolanda…’
Nou nee hoor… Ik spreek uit eigen ervaring. Ook ik heb voor zo’n berg gestaan… Dat alles om me heen weg was. Alles wat veilig was, wat me lief was. En ja …. ik heb dagen, weken achtereen liggen huilen op de vloer in mijn huiskamer. Tot ik me realiseerde dat ik daar niet verder mee kwam. Ik ben opgekrabbeld en begonnen met stap 1…
Het heeft me zoveel gebracht, niet alleen maar mijn ‘shit’ opruimen, maar ook zoveel inzichten, ik ontdekte hoe sterk ik eigenlijk was. Ik ontdekte dat ik best wel mocht huilen. Ik ontdekte dat ik vrienden heb, echte vrienden. En dat er nog zoveel meer uit het leven te halen valt, als je eenmaal begint aan die berg ellende.
Ik weet zeker dat ook jij de kracht hebt om aan de enorme berg te beginnen. En denk jij van niet? Dan daag ik je uit om er gewoon aan te beginnen, zodat je onderweg ontdekt dat het toch echt zo is!
Lijkt het je fijn dat ik met jou meeloop tijdens het klimmen?
Ik help je er graag mee in mijn livesessies en via mijn trainingen.
Liefs,
Jolanda
